فرهاد بختیاری
اگر متولد سال ۱۳۵۷ به بعد باشید یقینا همانند من رویای دیدن فینال جام ملت های آسیا را با حضور کشورمان ایران در سر دارید.
رویایی که قبل از انقلاب ۳ بار محقق شد و هر سه بار قهرمان جام ملت های آسیا شدیم .
حال بیش از ۴۵ سال هست که ما به فینال آسیا نرسیدیم و اینبار با سرمربی گری امیر قلعه‌نویی دنبال این آرزوی انگار حالا دیگه محال هستیم.
چرا فوتبال ایران که زمانی بر آسیا حکومت مطلق می‌کرده ، سال‌های متمادی به فینال آسیا نرسیده است؟
به بازی های اخیر ۵ تیم مدعی این جام (ژاپن، کره جنوبی، استرالیا، عربستان و ایران) که نگاه کنیم بازهم واقع بینانه باید بپذیریم که بعید است به مراحل نهایی با این سبک فوتبال، ارنج و شرایط سنی بازیکنان برسیم.
آخرین مصاف ایران جدی ترین مسابقه امیر قلعه‌نویی بعنوان سرمربی بود.
تیم ایران بی برنامه، کم دونده و و بی انگیزه با میانگین سنی بالا بود.
آیا امیر قلعه‌نویی با یک جین دستیارانش که آنهم جای سوال و ابهام زیادی دارد این بازی را آنالیز دقیق کرده‌اند؟
فوتبال ازبکستان در درجه دوم آسیاست که در ماه های اخیر در همه رده ها چه باشگاهی چه تیم ملی امید حالا هم بزرگسال تنبیه مان کرده است.
با این سبک بازی چگونه با ژاپن و کره جنوبی می‌خواهیم بازی کنیم؟
دعوت از بازیکنان پا به سن گذشته چه دستاوردی دارد؟
دفاع تیمی ما ماورای ضعیف است آیا منکر آن هستید؟
بازیکنان جوان با استعداد ما تا کی باید روی نیمکت تیم ملی بشینند یا چه زمانی دعوت به تیم ملی می‌شوند؟ نیمه دوم بازی ایران و ازبکستان از افتضاح هم آن ورتر بود . تاکتیک های کاملا واضح بر پایه خلاقیت های فردی بازیکنان بویژه طارمی و آزمون برای هر حریفی قابل شناسایی است . جناب قلعه‌نویی و همکاران محترمتان فوتبال علم و دانش و تاکتیک هست، دوران هیئتی و دعایی و دار و دسته ای کار کردن گذشته است. کادر فنی تیم ملی اگر طراحی صحیحی نکند متاسفانه قرار گرفتن در۴ تیم اول آسیا هم به خاطرات خواهد پیوست.
فاصله تاکتیکی تیم ها هر ساله کم و کمتر می‌شود و مدعیان سطح یک آسیا به شش هفت تیم رسیده اند. باید بپذیریم از کارزار سطح اول فوتبال آسیا عقب هستیم.